Zgodnie z artykułem 133 § 1 Ustawy z dnia 25 lutego 1964r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964r, Nr 9, poz. 59 ze zm.), rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Chyba , że dochody z majątku dziecka wystarczą na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.
Przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie wskazują wieku, do którego rodzice dziecka mieliby płacić alimenty na to dziecko. Dziecko, aby mogło dostać alimenty od rodziców musi znajdować się w niedostatku i nie może się utrzymać samodzielnie.
Osiągnięcie przez dziecko pełnoletności nie ma wpływu na to, aby obowiązek alimentacyjny wygasł. Zazwyczaj się przyjmuje, że jeżeli dziecko kontynuuje naukę w szkole lub na studiach to rodzice powinni pomóc dziecku w zdobyciu wiedzy, aby było gotowe do podjęcia pracy i rodzice powinny zapewnić dziecku pomoc finansową.
Wysokość alimentów na dorosłe dziecko uzależnione jest od uzasadnionych potrzeb uprawnionego , w tym przypadku dziecka dorosłego, oraz zarobków i możliwości materialnych rodzica, który jest zobowiązany do płacenia alimentów na dorosłe dziecko. Sąd przy zasądzaniu alimentów, bierze pod uwagę sytuację materialno-finansową zarówno jednej, jaki drugiej strony. Dziecko, może żądać podwyższenia alimentów wtedy, gdy wzrosną jego potrzeby, a co do zasady, te potrzeby wzrastają z wiekiem dziecka. Rodzice dziecka mogą wystąpić do sądu z wnioskiem o obniżenie alimentów w takich sytuacjach, jak np. zły stan zdrowa rodziców, choroby, utrata pracy, pogorszenia finansowego rodzica, lub innych nieszczęśliwych wypadkach.
Rodzice nie mogą się uchylić od obowiązku alimentacyjnego na rzecz niepełnosprawnego dorosłego dziecka, ze względu na to, że nie jest ono w stanie utrzymać się samodzielnie, i ze względu na swoją niepełnosprawność, nie może podjąć pracy. Obowiązek alimentacyjny jest trwały.
Rodzic jeżeli się nie zgadza, na utrzymywanie dorosłego dziecka może wystąpić do sądu o uchylenie się od obowiązku płacenia alimentów. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, określa w artykule 133§ 3, kiedy rodzice mogą się uchylić od świadczeń alimentacyjnych wobec pełnoletniego dziecka.
Może nastąpić to wtedy, gdy łączy się to z nadmiernym uszczerbkiem dla rodziców lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się. Przykładem jest tutaj zaniedbywanie przez dziecko nauki, opuszczanie zajęć, nie zaliczanie i podchodzenie do egzaminów, nie zalicza roku i ponownie go powtarza. Dziecko, kiedy zdobędzie odpowiednie wykształcenie i pracę, wtedy będzie gotowe do samodzielnego życia, więc rodzice mogą się uchylić od płacenia alimentów na to dziecko. Rodzice mogą się uchylić od obowiązku alimentacyjnego względem dorosłego dziecka, jeżeli żądanie alimentów jest to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.